,,Jezus umarł w Polsce” Mikołaja Grynberga

Ocena: 9/10

źródło okładki: Agora

,,Gdyby mieli Nokię 3310 to byliby wiarygodnymi uchodźcami.”

O kryzysie uchodźczym na granicy z Białorusią zrobiło się ostatnio ciszej. Przynajmniej do momentu w którym nie ujawiono kolejnego pseudoreferendalnego pytania: czy popierasz likwidację bariery na granicy Rzeczypospolitej Polskiej z Republiką Białorusi?, które przypomniało nam, że owszem, tak, prawda, coś takiego gdzieś tam się dzieje, że ktoś postanowił postawić mur.

A dlaczego w ogóle on tam stanął?

Z książki Grynberga – będącej zapisem dwudziestu rozmów z różnymi osobami zaangażowanymi w pomoc (bądź wręcz przeciwnie) uchodźcom napływającym do nas od strony Białorusi – wyłania się bardzo ponury i smutny obraz. To obraz przedstawiający ludzi chowających się zimą w Puszczy. Na podmokłych terenach. Z dziećmi, ze starcami. To obraz przedstawiający ludzi, których nikt nigdzie nie chce – Białorusini przepychają ich na polską stronę, Polacy puschbackują ich na Białoruś. Choć nie powinni, bo często nie mówimy tu o osobach, które dopiero co przekroczyły granicę, mają jej może dwa metry za sobą i mogą zawrócić.

Nie. To uchodźcy, których powinno chronić nasze prawo, bo znajdują się już na terenie naszego kraju.

Ale ich nie chroni.

,,Heartstopper” (tom 4) Alice Oseman

Ocena: 7/10

źródło okładki: Wydawnictwo Jaguar

Seria ,,Heartstopper” zaczęła się bardzo ciepło i sympatycznie, pierwszy tom był tak rozkoszny i podnoszący na duchu, że nic tylko przytulić go do serduszka. Ale im bardziej rozwija się wątek Nicka i Charliego, tym więcej ciężkich tonów się w nim pojawia.

Nie dlatego, że chłopcy do siebie nie pasują, albo dlatego, że coś im się nie układa – po prostu dlatego, że miłość nie jest lekarstwem na wszystko.

Miłością, na ten przykład, nie można ,,naprawić” czyichś zaburzeń odżywiania. Za jej pomocą nie można też sprawić, że ktoś przestanie się ciąć.

Tematy, które w czwartym tomie porusza Alice Oseman są bardzo ważne i delikatne. Mówienie o nich w sposób dojrzały i jednocześnie pozbawiony moralizatorstwa wymaga naprawdę dużej wrażliwości. I to się w ,,Heartstopperze” jak najbardziej udaje.

,,Ptakoterapia” Joego Hartnessa

Ocena: 6/10

źródło okładki: WUJ

Współczesne podejście do chorób psychicznych, takich jak depresja, bardzo dobrze obrazuje wstęp do tej książki. Wstęp, który mną wstrząsnął ze względu na swoją trafność i który pozwalam sobie wobec tego zacytować w sporym fragmencie:

Guzy, siniaki, otarcia, zadrapania, zacięcia, przecięcia, rozcięcia, krew. Ból, pot i wymioty. Plastry, bandaże, leki. Operacje. To wszystko jest normalne. To nasza codzienność, zwyczajna i akceptowalna. Jeśli nawet uronimy z tego powodu łzę, zewsząd doświadczamy współczucia i słyszymy, że ,,będzie dobrze”.
– W zeszłym tygodniu spadłem z drabiny i rozciąłem sobie ramię. Potrzebowałem trzydziestu szwów i dostałem antybiotyki…
– To straszne! Czy mogę ci jakoś pomóc?
– W zeszłym tygodniu byłem w głębokiej depresji, więc przywiązałem prześcieradło do krokwi i próbowałem się powiesić…
Szok, cisza. Albo w ogóle nic, bo prawdopodobieństwo powiedzenia czegoś takiego jest niemalże zerowe. Ponieważ nawet w XXI wieku zdrowie psychiczne nadal jest śmiertelnym tabu, które zamyka chorych ludzi samych ze sobą i prowadzi do tragedii.

,,Opowieści o tym, jak uratować planetę” Anny Casals i Paolo Ferriego

Ocena: 6/10

źródło okładki: ToTamto

,,Opowieści o tym, jak uratować planetę” są książką skierowaną do najmłodszych odbiorców. I jako taka pozycja ,,Opowieści…” całkowicie spełniają swoje zadanie. Są pięknie ilustrowane (o tym więcej za chwilę), kolorowe, przyciągają wzrok i… i tak naprawdę każda z pięciu opowieści kończy się mniejszym lub większym happy endem. Przesłanie jest jasne i proste – możemy coś zrobić, żeby uratować planetę!

I to jest ważne, żeby dzieci w to wierzyły, żebyśmy my w to wierzyli, bo ta wiara daje nam nadzieję na to, że będzie jeszcze jakieś jutro. Tylko czasami odnosiłam wrażenie, że ten optymistyczny ton jest wysilony – jak informacja o tym, że w 2019 roku 170 krajów (jakich?) podpisało deklarację zobowiązującą je do ograniczenia zużycia plastiku (o ile?). Nie wiem, może to dlatego, że jestem już (niestety) dorosła i wiem, że podpisanie takiej deklaracji niekoniecznie przekłada się na rzeczywistą zmianę. Bo wiecie, palenie węglem też wszyscy mają ograniczać, a jak to wychodzi każdy widzi.

,,Małe” Stiny Wirsén

Ocena: 9/10

źródło okładki: Wydawnictwo Zakamarki

Świadomość w sprawie wychowania dzieci i ich potrzeb cały czas się poprawia. Niestety, wciąż jeszcze możemy spotkać osoby, które – niby od niechcenia, czasem zupełnie bezrefleksyjnie – rzucają nieśmiesznymi powiedzonkami w stylu: ,,dzieci i ryby głosu nie mają”, ,,co wolno wojewodzie, to nie tobie, smrodzie” czy ,,nic tylko lać i patrzeć czy równo puchnie”. Lać. Puchnie. Tak mówią osoby wciąż wierzące w ,,edukacyjną moc korekcyjnego klapsa”.
A nie ma czegoś takiego.